İnsan

Behçet Korkmaz

 

 

Dalıyorsa uzaklara insan,

Usulca koparırmış hayatla bağını

İstemeden kalbini kırsa,

Seven de kuruturmuş dalını.

 

Saf bir samimiyetse bu bağın kökü,

Düşünmeden, titremeden yerinden sökün.

Şayet bitiremezsen seni darlayanı

Yakındır elbet, sana da gam dayanır

 

Koşuşturuyorsun istemsiz, ordan oraya

Çarpıyorsun, içindeki en sert kayaya

Ve savruluyorsun, dalgadan dalgaya

Bir gemi misali, oturuyorsun bilmediğin bir karaya,

 

Biraz yorgun mürettebatı bu geminin,

O fırtına ki, koparıyor derinliğindeki demiri

Sadece boğuluyor yorgun insanlar

Bir görseler, kimlerin içinde lisan var,

 

Anlamak, kimse anlatamaz içini,

Kiminin “yaş”ı, kiminin “içi” bir

Vaziyeti esaretle dolmuş bir kişinin

Tutsaklığı ortada, susturamıyor başını

 

Bir sancı ki o, tüm ilaçlar kifayetsiz

Aklı kayıp gidiyor ve içi dışından sessiz

Bulunamayan yollar, saklanıyor hepsi

Bırak artık kendini, tren rayını seçsin…

 

Bir meltem ol bazen, sakin ve nazik

Bazen bir dalga, hırçın ama uslu,

Seni sen bile duymuyorken, bağırmak daha değil,

Gittiğin yol karanlık, dönüşünse puslu

 

Nitekim zor bir ahval bu

Kimse fark etmez kimsenin yalnızlığını

Velhasıl bizi de çekiyor kum

Seriyor üstümüze, kendi yanmışlığını

 

 

Editör

Editör

Sitenin içerik güncelleme işini üstlenen kişileriz. Kültür sanata dair haberleriniz olursa bize ulaştırmaktan çekinmeyin lütfen... haber@bizimsemaver.com

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir