Geceden akar düşüncelerime bir sessizlik
Düşer dibine kalemimin hece hece
Hayat misali mürekkebim, her damlası renksizdi
Bittim kelimeler gibi, bitirdim seçe seçe
Karaya vurmuş düşüncelerim, hududa açılmazlar artık
Battı, bindikleri gemi ve “yorgun mürettebat”ı
Karaya dönmüş bulutlar, maviliğine saklanamam artık
Boşluğumda doldum; boğuldum, içime battım
Ve aktım, gökyüzünden sokaklara, damla damla
Her adımında ben varım, her damlada sen
“Bütünleşmek”, biriyle aynı duygularda kapalı kalmak
Ruhunda ben varım Mâhi halimle, ruhumda sen
Denizin dibinde beni senden başkası duymazken,
Siyah; yalnızdır geceleri, lakin ay ışığını unutmaz
Sen manzaranla gözüme en güzel şehirken,
Bulut; bir şehrin gözyaşıdır, yağmur olur, uyutmaz
Bu yüzdendir solukluğum, ve dahi soğukluğum
Hayatım yanıyorken üşüyorum insan “hiç”liğinde
Hangi yüzdendi burukluğum, parçalarca kırıklığım
Bir sen vardın ahu, seni de gömdüm hiçliğimde
Elkin haller ile geçiyordu zaman bizi
Ya biz zamanı değil, zamanı bizi kaybediyorsa?
Bitiriyorken ömrü ayrı, saatlerde zaman izi
Ya Güneş Ay’ı değil, Ay ışığı bekletiyorsa.
Ve kelimelerle biter geçmiş
Kelimeler de biter seçtiğin
Kelimeler de bir tel seçmiş
Kelimelerde biten, geç değil.
Behçet Korkmaz