manset manset-y Şiir

Bilmiyorum

Yazan: admin Temmuz 10, 2024 - 10 Temmuz 2024 No Comments

Hakan Artik

Küçülüyorum, baktıkça giden gemilerin ardından,
Hep küçük mü kalmalıydım, bilmiyorum…
Sormuyor hiçbir tarafım, gündüzü, geceyi…
Gökyüzüne artık gözlerimden uçurtmalar bırakmıyorum…
Anlamıyorsun…
Anlamıyorsun artık beni…
Siyaha beyazla bakmadım ki hiç gözlerinden…
Başka bir yer aramadım ki hiç kalbinden…
Göz altlarımda biriken korkular var, anlamıyorsun…
Bilmiyorum artık, sanmanın bilmek olmadığını,
Bugün, sandığım her şeyin ucundan bir bir atlıyorum…
Kaç düşün intiharı bu, bilmem kaç düşüncenin,
Kaç yerinden kırılıp da can vermiştir, hiç bilmiyorum…
Kanıyor, söylenmemiş sözler içimden…
Kazıyor ruhumu hâtıralar, derinden…
Ağlamak, ölümü getirir miydi bir gün…
Bilmiyorum…
Kaç kürekle dolar ki içindeki boşluk insanın,
Üstünü örterken toprak, üşüyen ruhunu…
Yine de yanmaz mı insan, güneşine hasret kalınca,
Bana bir şey sorma, bilmiyorum…
Resimler de fotoğraf olmayı düşler mi,
Bulutların üzerine de yağmurlar yağar mı,
Susup kımıltısız kalınca insan,
Kabuk tutmayan yaraları yine de kanar mı…
Bilmiyorum…
Sürüklüyor beni amansız bir rüzgar,
Her yer sen, her veda zamansız…
Boğuluyorum…
Daha adım atmadan, yokluğunun kıyısında…
Sensiz nasıl vardım ben…
Hiç bilmiyorum…
Şimdi zaman takvimlerde nüsha değil,
Hayalin gökyüzümü her gün bir başka renge boyarken…
İmkan’sızımsın sen,
Çareler yüreğime pare değil…
Sensin, her şeyde sen…
Var olmak, nefes almak değil…
Avuçlarında kalsam, cenneti arar mıydı gözlerim…
Ruhumu bilerken hasretin,
Bugün ben, hiçbir şey bilmiyorum…
Gidiyorum artık, nereye gittiğimi hiç bilmeden…
Ağlıyorum son kez,
Bırakıyor gözyaşlarım kendini boşluğa, aklına düşer gibi…
Hiç, düşünmeden…
Savrulurken anlamsız günlerimin boşluğunda,
Varlığına attığım demiri kaldırabilir mi yüreğim,
Hiç bilmiyorum…

admin

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir